سلام. با یکی دیگر از مطالب استودیو معماری فرحو با شما هستیم. در این مطلب به بررسی زندگی نامه رنزو پیانو، معمار مشهور ایتالیایی، می‌پردازیم و سپس تعدادی از آثار این معمار بزرگ را به شما معرفی می‌نمائیم. رنزو پیانو یکی از موفق‌ترین معماران معاصر است که به واسطه‌ی خلق آثار برگزیده در سرتاسر جهان، شهرتی فوق‌العاده به دست آورد. در ادامه مطلب ” زندگی نامه رنزو پیانو “ با ما همراه باشید.
رنزو پیانو ، از بزرگ‌ترین پیشگامان هنر معماری مدرن جهان، در 14 سپتامبر 1937 در جنوا، شهری در شمال ایتالیا، متولد شد. پدربزرگ رنزو پیانو که به عنوان یکی از برجسته‌ترین معماران جنوا شناخته می‌شد، مالک شرکتی معماری به اسم فراتلی پیانو بود. این شرکت بعدها توسط پدر، برادر و عموهای رنزو توسعه پیدا کرد. شرکت فراتلی به ساخت کارخانجات و ساختمان‌های مسکونی و همچنین فروش مصالح ساختمانی در دوره پس از جنگ جهانی دوم پرداخت.
پس از بازنشستگی کارلو پیانو، پدر رنزو پیانو، برادر بزرگ‌تر رنزو که در رشته مهندسی تاسیسات تحصیل کرده بود هدایت شرکت را بر عهده گرفت. در آن زمان رنزو پیانو به تازگی در رشته معماری دانشگاه پلی تکنیک میلان پذیرش شده بود. وی در میلان به یادگیری عملی معماری در نزد فرانکو البینی پرداخت و در سال 1964 تحصیلات خود را با پایان نامه‌ای با موضوع ” ساختمان‌های عربی در قسمت داخلی لیگوریا ” به پایان رساند و سپس به همکاری با استادش مارکو تسانسو پرداخت.
پیانو در زمان تحصیل در دانشگاه پلی تکنیک میلان مرتبا از پروژه‌های معماری شرکت خانوادگیشان بازدید می‌نمود. این موضوع بیشترین تاثیر را در حرفه او گذاشت. پس از پایان تحصیل نیز به کار بر روی پروژه‌های فراتلی مشغول شد که این موضوع، نقطه عطفی در آغاز کار حرفه‌ای پیانو و ارتباطش با مشتریان بود.
رنزو در سال‌های 1965 تا 1970 برای تکمیل تحصیلات خود به آمریکا و انگلستان سفر می‌کرد که آشنایی با ژورژ پرو، معمار فرانسوی، دست آورد بزرگ این سفرها بود. این دوستی تاثیر فوق‌العاده‌ای بر زندگی حرفه‌ای رنزو پیانو گذاشت. طراحی ساختمان کارخانه IPE، نخستین فعالیت مستقل رنزو پیانو بود، که در سال 1968 میلادی صورت گرفت. اگر خواندن مطلب ” زندگی نامه رنزو پیانو ” تا به اینجا برای شما مفید بوده است، در ادامه با ما همراه باشید.
رنزو پیانو در طول زندگی حرفه‌ای‌اش با معماران بسیاری همکاری داشته است. در بین سال‌های 1965 تا 1970 با معماران مشهوری چون ماکوفسکی در لندن و لویی کان در فیلادلفیا همکاری نمود. نخستین پروژه بین‌المللی رنزو پیانو، طراحی پاویون ایتالیا در اکسپو 70 اوزاکا در ژاپن بود، که این پروژه را با همکاری برادر بزرگ‌تر خود، به سبک معماری خانوادگیشان به انجام رساند. این پاویون سازه‌ای از جنس فولاد و پلی استر است که برخلاف کاربرد صنعتی‌اش، ظاهری کاملا هنری دارد. طراحی این ساختمان در شهرت رنزو پیانو تاثیر زیادی گذاشت.
پس از موفقیت در پروژه پاویون، رنزو همکاری خود را با ریچارد راجرز آغاز نمود. این دو در سال 1971 میلادی شرکتی معماری را با عنوان شرکت راجرز و پیانو تاسیس کردند و تا سال 1977 به همکاری با یکدیگر پرداختند. طراحی ساختمان مرکزی کمپانی B&B ایتالیا از دست آوردهای شراکت راجرز و پیانو بود. در طراحی این ساختمان، ستون‌های باربری در نمای بیرونی بنا قرار می‌گرفتند. این کار به منظور ایجاد فضای باز در داخل ساختمان صورت گرفت. طراحی این بنا با استقبال بی‌نظیری رو به رو شد به طوریکه این کمپانی، طراحی مرکز فرهنگی ژورژ پمپیدو را نیز به رنزو پیانو و ریچارد راجرز واگذار نمود.
از دیگر همکاری‌های طولانی مدت رنزو پیانو می‌توان به همکاری‌اش با پیتر رایس اشاره نمود. پیتر رایس و رنزو پیانو از سال 1977 تا 1981 در آتلیه‌ای تحت عنوان آتلیه رایس و پیانو همکاری داشتند. رنزو پیانو در سال 1980 میلادی دو دفتر و کارگاه، یکی در جنوا، شهر زادگاهش و دیگری را در پاریس افتتاح نمود. در حال حاضر بیش از 100 معمار و متخصص در بخش‌های مختلف این مجموعه مشغول به کار هستند.
رنزو پیانو، از پیشگامان برجسته مدرنیست در معماری، شهرت جهانی خود را پس از ساخت مرکز فرهنگی ژورژ پمپیدو در پاریس به دست آورد. طراحی این مجموعه با همکاری ریچارد راجرز، معمار جوان انگلیسی، صورت گرفت. رنزو پیانو را بیشتر به سبب طراحی ساختمان‌هایی به سبک هایتک می‌شناسند. مرکزی فرهنگی ژورژ پمپیدو به عنوان برجسته‌ترین شاهکار هنری این معمار بزرگ، در این سبک شناخته می‌شود.
مهم‌ترین عامل موثر در پیشرفت و تکامل بشر، تلاش برای یافتن مفاهیم جدید در جهت نوآوری و ابداع است. معماری نیز به عنوان یکی از بزرگ‌ترین عرصه‌های ارائه هنر بشری، از این قاعده مستثنی نبوده و نیست. رنزو پیانو نیز از جمله افرادی است که در طول حرفه خود همواره به دنبال پیشرفت و خلق آثاری متمایز بوده است. با وجود اینکه منبع الهام اصلی در آثار رنزو پیانو فلسفه و معماری کلاسیک ایتالیا هستند، اما همواره جدیدترین تکنولوژی‌های موجود را در این طراحی‌ها به کار گرفته است. معماری پایدار یکی از مباحثی است که همواره مورد توجه رنزو پیانو بوده است.
رنزو پیانو در طول حرفه‌ی خود موفق به خلق آثار برجسته بسیاری گردیده است. این معمار مشهور بیشتر به سبب طراحیهای صنعتی خود و به کار گرفتن سبک معماری هایتک در آثارش شهرت دارد. در ادامه مطلب ” زندگی نامه رنزو پیانو “ نظر شما را به تعدادی از آثار برجسته او جلب می‌نمائیم و به بررسی آنها می‌پردازیم:
مرکز فرهنگی ژورژ پمپیدو در پاریس که به عنوان برجسته‌ترین اثر رنزو پیانو شناخته می‌شود، در سال 1971 میلادی توسط رنزو پیانو و ریچارد راجرز، که به ترتیب 34 و 38 سال سن داشتند، طراحی گردید. جیانفرانکو فرانچینی، معمار مطرح ایتالیایی نیز در این پروژه همکاری داشته است. این ساختمان توجه بسیاری از منتقدان آن دوره را برانگیخت و با استقبال بی‌نظیری روبرو شد؛ به طوریکه توانست جایزه با شکوه‌ترین موزه هنری فرانسه در قرن 20 را از آن خود سازد. یکی از مهم‌ترین مسائلی که توجه همگان را به این سازه جلب نمود، طراحی آن توسط دو معمار جوان و گمنامی بود که پیش‌تر تجربه طراحی و ساخت موزه را نداشتند.
این مرکز هنری که در سال 1977 میلادی افتتاح گردید، لقب صورت معماری وارونه را از طرف مجله نیویورک تایمز، دریافت کرد. علت این نام‌گذاری انتقال تمام تاسیسات و فریم‌های این سازه به نمای بیرونی بنا بود. در این ساختمان، ارتباط بین طبقات هم از طریق یک پل برقی که در نمای ساختمان تعبیه شده بود، صورت می‌گرفت.
یکی از شگفت انگیزترین آثار رنزو پیانو مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو، در شهر نومئا جزیره کالدونیا است. در این طراحی نمایش فرهنگ مردم این منطقه به عنوان هدف اصلی قرار داده شد. در ساخت این مجموعه از انواع متریال‌های سنتی و مدرن همچون چوب‌های محلی، آلومینیوم و شیشه استفاده گردیده است.
این مرکز فرهنگی که در منطقه بادخیز کالدونیا قرار گرفته، از یک سالن خوش آمد گویی، سالن اجتماعات، بخش‌های رسانه‌ای و خدماتی و فضای اصلی نمایشگاه تشکیل شده است. از ویژگی‌های جالب در مورد این سازه معماری، استفاده از چوب‌هایی قوس‌دار به طول 9 تا 28 متر می‌باشد که از ساختمان در برابر آسیب‌های اقلیمی محتمل، محافظت می‌نمایند.
شراکت رنزو پیانو و ریچارد راجرز در سال 1977 میلادی خاتمه یافت و به دنبال این جریان پیانو همکاری با دستیارش پیتر رایس را آغاز نمود. این دو در همان سال، آتلیه‌ای را تحت عنوان آتلیه رایس و پیانو در جنوا تاسیس نمودند. نخستین پروژه مشترک پیانو و رایس، بازسازی بندر قدیمی اوترانتو بود. هدف این پروژه تبدیل این بندر قدیمی به یک مرکز توریستی و تجاری بود که این کار با بازسازی موزه منیل آغاز گردید.
موزه منیل متعلق به دومینیک دو منیل، کلکسیونر فرانسوی-آمریکایی بود که نورگیری حداکثری داخلی آن، اولویت اصلی این پروژه قرار گرفت. در این طراحی اثری از معماری هایتک وجود ندارد. بر خلاف ساختمان ژورژ پمپیدو که در طراحی آن از رنگ‌های شاد و چشمگیر استفاده شده، ساختمان این مجموعه به رنگ خاکستری و سفید است و فرمی مکعبی و ساده دارد و فقط مجموعه‌ای از تهویه‌ها و پنل‌های متحرک در قسمت بالای پنجره‌ها به بخش بیرونی ساختمان منتقل شده‌اند.
رنزو پیانو و پیتر رایس در دهه 80 میلادی پروژه‌های بسیاری را با همکاری یکدیگر به انجام رساندند. با وجود اینکه در ساخت این سازه‌ها از آخرین دستاوردهای تکنولوژی استفاده می‌شد، اما هیچ یک شباهتی به ساختمان ژورژ پمپیدو پاریس نداشتند. به طور مثال در طراحی این پاویون از تعدادی هرم پلی کربناتی که بر فریمی چوبی سوار بودند، استفاده گردید که به آن قابلیت سوار شدن بر پشت وانت را می‌داد.
طراحی همزمان این پاویون در جنوا و همچنین کارخانه لینگوتو متعلق به شرکت خودروسازی فیات، اولین حضور پررنگ رنزو پیانو در عرصه معماری، پس از قطع همکاری‌اش با راجرز بود. باز طراحی کارخانه فیات با حفظ بخش‌هایی از آن، نظیر پیست مشهور تست خودرو، که در سقف این ساختمان قرار دارد، صورت گرفت و مواردی نظیر یک سالن کنفرانس شیشه‌ای کروی در سقف، سالن کنسرت در بخش زیرین ساختمان و هلی پد ( پد فرود هلی‌کوپتر) به آن اضافه گردید.
رنزو پیانو بعدها تغییرات دیگری را بر روی این ساختمان، بدون تخریب ساختمان اصلی، اعمال نمود. طراحی موزه هنری شرکت فیات با نام جووانی آنیلی به شکل جعبه‌ای باشکوه از جنس فولاد و شیشه بر سقف این بنا، یکی از این موارد است.
در این مطلب به ارائه زندگی نامه رنزو پیانو ، معمار مشهور معاصر و معرفی تعدادی از آثار او پرداختیم. امیدواریم مطالعه این مطلب از استودیو معماری فرحو برای شما مفید بوده باشد. در ادامه با دیگر مطالب ما نیز همراه باشید.
آلوار آلتو معمار معروف هلندی بود که در ۳ فوریه سال ۱۸۹۸ در فنلاند به دنیا آمد و پس از سپری کردن عمر پر فروغ خود در ۱۱ می ۱۹۷۶ چشم از جهان ...
مطالعه بیشتر
دکتر هوشنگ سیحون، ملقب به پدر معماری ایران، معمار، طراح، نقاش و مجسمه ساز نام آور ایرانی است. موفقیت وی در طراحی آثار برگزیده به گونه‌ای بوده ...
مطالعه بیشتر
میس وندروهه در 27 مارش سال 1886 میلادی متولد گردید و 17 اوت سال 1969 دار فانی را وداع گفت. میس وندروهه در کنار والتر گروپیوس و لوکوربوزیه اساتید پیشرو ...
مطالعه بیشتر